schreiten
ˈʃʀaɪ̯tn̩,
schrei·ten,
Verb (intransitiv)
verb (intransitive)
verb (intransitive)
1.1
to pace, to tread
(langsam und feierlich) gehen
(langsam und feierlich) gehen
jemand (1) schreitet
Perfekt mit haben
Perfekt mit haben
1.2
to begin, to start doing sth.
etwas beginnen, mit etwas anfangen
etwas beginnen, mit etwas anfangen
jemand (1) schreitet zu etwas (3)
Perfekt mit haben
Perfekt mit haben
Flexion
Form | Wortform |
---|---|
Präsens 1. Pers. Sg. | schreite |
Präsens 2. Pers. Sg. | schreitest |
Präsens 3. Pers. Sg. | schreitet |
Präteritum 1. Pers. | schritt |
Konjunktiv 2, 1. Pers. | schritte |
Partizip 2 | geschritten |
Imperativ 2. Pers. Sg. | schreite |
Imperativ 2. Pers. Pl. | schreitet |
Korpusstatistik
values | global | newspapers | boards |
---|---|---|---|
rank | 1728 | 2805 | 1047 |
frequency per 1 million words | 12.194 | 11.701 | 12.524 |
frequency class | 12 | 12 | 12 |
rank stability | 2854 | 2260 | 6164 |
rank productivity | 1807 | 2160 | 922 |