schlucken
ˈʃlʊkən,
schlu·cken,
Verb (transitiv, intransitiv)
verb (transitive, intransitive)
verb (transitive, intransitive)
1.1
to swallow
etwas Festes/Flüssiges über den Mund und den Hals in den Körper aufnehmen; etwas akzeptieren
etwas Festes/Flüssiges über den Mund und den Hals in den Körper aufnehmen; etwas akzeptieren
jemand (1) schluckt (etwas (4) )
Perfekt mit haben
Perfekt mit haben
Flexion
Form | Wortform |
---|---|
Präsens 1. Pers. Sg. | schlucke |
Präsens 2. Pers. Sg. | schluckst |
Präsens 3. Pers. Sg. | schluckt |
Präteritum 1. Pers. | schluckte |
Konjunktiv 2, 1. Pers. | schluckte |
Partizip 2 | geschluckt |
Imperativ 2. Pers. Sg. | schluck(e) |
Imperativ 2. Pers. Pl. | schluckt |
Korpusstatistik
values | global | newspapers | boards |
---|---|---|---|
rank | 1860 | 3167 | 1045 |
frequency per 1 million words | 16.814 | 18.761 | 15.510 |
frequency class | 12 | 11 | 12 |
rank stability | 2377 | 7584 | 627 |
rank productivity | 4560 | 4350 | 4604 |